Mobile Army Surgical Hospital

M*A*S*H is de pilootfilm uit 1970 van de gelijknamige reeks, die heel wat prijzen won. Het verhaal gaat over een aantal dokters en verpleegsters in een oorlogshospitaal tijdens de Koreaanse oorlog die de zwaarte van de situatie trachten te verzachten met humor. Dat is de bedoeling toch, zelf heb ik er niet veel kunnen mee lachen. Misschien is de film ietsje gedateerd, in ieder geval heb ik er geen zin in gekregen om de rest van de reeks te gaan bekijken. Een povere 5/10.

The Good German is een film noir van Steven Soderbergh met George Clooney, Tobey Maguire en Cate Blanchett. Clooney speelt een Amerikaanse journalist die verslag moet brengen over de Conferentie van Potsdam, nabij Berlijn, maar daar al gauw verzeild geraakt in een mysterieus complot en een moordzaak. Soderbergh deed naar mijn smaak iets te veel z'n best om de authentieke sfeer van 1945 weer te geven, met de overbelichte zwart-wit beelden, fake ruis, dialogen alsof ze gecopieerd zijn uit een film met Humphrey Bogard en een niet-al-te-spannende verhaallijn. Bovendien past Tobey Maguire beter in het minder ernstige genre. Score: 6/10.

Dancer in the Dark is een dramatische musical van Lars von Trier, één van de 4 Deense regisseurs die de Dogma 95 eed zweerde. Voor de hoofdrol heeft Lars gekozen voor Björk, omwille van haar muzikaal talent en natuurlijk charisma. Ze speelt een arme moeder die langzaam aan blind wordt en alle geld dat ze maar kan verdienen bij elkaar sprokkelt om haar zoontje, die gedoemd is om dezelfde oogkwaal te krijgen, te laten opereren. Later in de film gebeurt er een dramatische gebeurtenis en krijgt het verhaal een andere wending, waardoor hij naar mijn goesting een stuk interessanter wordt. Zeer aangrijpend. Score: 7/10.

Twelve Monkeys van Terry Gilliam is een schitterende klassieker uit 1995 met Bruce Willis, Brad Pitt en Madeleine Stowe. Willis en Pitt stelen de show met sterk acteerwerk, en het verhaal is interessant genoeg om de film voor een tweede keer te bekijken (vorige keer kan 10 jaar geleden geweest zijn). Deze keer wist ik waaraan ik me mocht verwachten zodat ik meer heb kunnen genieten van details, zoals de prachtige decors en het spel met de tijdslijn. Het doet me enigszins denken aan een andere film van Terry Gilliam: Brazil, omwille van dezelfde beklemmende sfeer en cinematografie. Een welverdiende 9/10 waard.